Nakama verenigt vier jonge muzikanten die actief zijn in de Noorse scene. Bassist Christian Meaas Svendsen (die eerder dit jaar verraste met soloplaat ‘Forms & Poses’, waarmee hij de relatie tussen lichaam en instrument verkende) en drummer Andreas Wildhagen lieten al van zich horen in deze contreien met de Large Unit van Paal Nilssen-Love en het trio Momentum. Draait het daar vooral om kloeke, soms erg fysieke improvisatiesessies die een enorm breed palet bestrijken, van uitbundige abstractie tot opzwepende turbogrooves, dan laten ze met violist Adrian Løseth Waade en pianiste Ayumi Tanaka een veel gestileerder, delicater geluid horen. ‘Most Intimate’, de derde release van Nakama binnen een jaar, is een toepasselijke titel, want terwijl die andere projecten het ook moeten hebben van energie en volume, blijft het hier allemaal ingetogen, kaal en ‘klein’. Doorheen maar liefst vijftien stukken verkennen de vier een evenwicht van improvisatie en compositie (ze dragen allemaal materiaal aan), en een stilistische wereld tussen Europese improvisatie, rigide Japanse tradities en hedendaagse Amerikaanse muziek die in zwang was in de jaren 1960. Het is vooral een erg gedoseerde, bijna strenge bedoening geworden, waarbij er voortdurend wordt afgewisseld tussen solo- en ensemblestukken, tussen fraaie, zelfs romantische passages die gestuurd worden door een verlangende viool en dan gevolgd en gecontrasteerd worden met botswerk van piano en drums of strijkers die een web van geplukte snaren creëren. Nu eens als een intimistisch stilleven, dan met wat meer beweeglijke agitatie. Dat levert meermaals knappe en verrassende momenten op, al zou het een overdrijving zijn om te stellen dat het album als geheel een consistente indruk werkt, of impact heeft. Daarvoor is het iets te gefragmenteerd en mist het een overkoepelend verhaal die om een extra luisterbeurt vraagt.