Staalplaat lijkt het goede oor naar het Midden-Oosten te richten. Na een Egyptische Mort Aux Vaches is het nu de beurt aan eentje met Libanese connecties. Hoewel Atoui al jaren in Europa woont, blijft zijn werk sterk verbonden met de woelige regio waar hij vandaan komt. Deze gelimiteerde (vijfhonderd stuks) cd werd kort na de Israëlische inval in Libanon afgewerkt, en mag beschouwd worden als een gewelddadige boodschap van hoop. Misschien zit het geweld in de fanatieke en ruwe manier waarop Atqui zijn geluiden eerst aan flarden hakt en dan weer bij elkaar gooit. En de hoop in de stiltes? Een breakbeat die tot geluidsflarden herleid wordt, en contrasteert met kinderstemmetjes, klinkt als een schot. Alles lijkt wel gebroken en telkens wanneer we ons in een klankenreeks willen nestelen, wordt alles omgegooid of duiken stoorzenders op. Laat deze cd horen aan iemand met ADHD en het stuiteren, zal nooit meer stoppen. Ware muziek is een losgeslagen reeks schoten, of een haperende breakcorecd. Begrepen?