” And the award for weirdest title goes to
Infinite Livez with Morgan Freemans psychedelic semen “. Het ondertussen al derde album van de mafste aller UK-hiphoppers. En voor de tweede keer een samenwerking met het Zwitserse avant elektronica duo Stade. Het is moeilijk om deze geflipte gasten serieus te nemen of wat dacht u van titels als I was a Saddam Body Double Part 2 of Slack Babbath maar Infinite Livez gaat toch verder dan een poging tot weirde humor. Al gaan er wel de nodige luisterbeurten overheen om tot deze conclusie te komen.
Het is trouwens nog moeilijker om een beeld te geven van de muziek van de heer Steven Henry. Stel u een soort overtreffende trap van Kool Keith voor, gekruist met Gonzo uit de Muppetshow met een slepend accent waar Mike Skinner jaloers op zou zijn, onder begeleiding van Captain Beefheart, op een slome beat.
Het tempo van deze plaat ligt over het algemeen erg laag. Maar echte headnodders zijn de tracks ook weer niet. De beats lijken immers veeleer bedacht na een nachtje stappen. Het sputtert en probeert zich hortend op gang te trekken maar valt dan toch maar in een alcoholische coma. Waar het 12 uur later in een plas van zijn eigen braaksel weer wakker wordt. Which is nice.