Stroboscopic Artefacts zit opnieuw aan Monad. Maar wordt het niet allemaal te beklemmend voor het label zelf? Een enkele jubel bij de nieuweling Ken Karter. De pret lijkt ingetoomd. Positive Center aan de start. Blik op de dansvloer. En enigszins voorspelbaar op ‘Great Excavator’. Ritmes die kaduuk lopen, discordante synthriff en massa’s reverb in een track die te lang doorzindert waneer het momentum al is afgebroken. Meer hoopvol klinkt het aan dub-refererende ‘Disappearing Trick’ met zijn lange, slome en uitgerokken beats dat helaas ook verzand in een meanderend onopvallende track. Een intens drumratio op ‘Figure Is The Form’. Razende harde percussie dat zich eindeloos beukend vooruit raast. Bruut geweld waardoor de stilte van de ambient-afsluiter ‘Signal Structure’ als een knus wollen deken rond de achterblijvers wordt gedrapeerd. Het is Positive Centre buiten zijn comfortzone. En het meest onverwacht.
Het voelt alsof er gewoon te veel Zeitgeber is. Het in 2013 verschenen gelijknamige debuut van Jochem Paap en Luca Mortellaro was onvoorspelbaar en door zijn timing perfect. Sinds verschijnen er af en toe nieuwe track die nooit de extase van die plaat weten op te roepen. Ook hier lijkt het allemaal wat te gewoontjes geworden. ‘At The End Of The World’ is een een-dimensioneel 10-minuten bliepfestijn dat op de oscillometer ontgetwijfeld prachtig uitziet, maar nogal propvol en voldaan overkomt. Iets te veel doorgaan met een deuntje zonder dat het beklijft. ‘An Extraordinary Man’ valt hard in. Alles te scherp ingesteld. Overladen met beatsalvo’s, een dreigende synth die er zich tussenwringt en een monotoon klankenpallet waarop duchtig geëxperimenteerd wordt met de collectie analoge synths. Te weinig song, te veel studiopret. Op ‘Absent Minded’ vat het duo opnieuw het idee van songs maken. Het is een denderende en sluimerende techno-track die je meteen in zijn val meesleurt. Duwen en trekken. Een bizarre hoopvolle melodie houdt zich schuil in de stuiterritmes. Repetitief en dansbaar. Aangenaam zelfs. En dan is er het eigenaardige ‘Quantum Verse’. Een ambient-stotter die de doem en duisternis wegblaast als een vrolijk zwaaiend windekind.
Ken Karter is de nieuweling bij het label. Hij doet in niets onder voor de reeds bekende namen. You know the drill. Abstracte klanken, overstuurde texturen, knetter en geraas. Een basgeluid scherp en diep. Een bevestiging van het SA-geluid zonder dat het te bekend in de oren klinkt. Klik even ‘MX-03.11’ aan en sta verstomd. Holderdebolderoverrompeling. Wild graaiende bass-drone, sonische knetter-artillerie en botsende klank-atomen. Zo klinkt Dadub voor hun dagelijks meditatie-bad. Rusteloos en innemend. Militant en robuust. ‘MX-04.11’ gaat gewoon door. Nog meer lage bassen, lange tonen en opspattende riedels. In schril contrast met de veel bedeesdere ‘MX-02.11’ waaruit een warmte resoneert uit de dominante percussieve opstoten. De repetitieve melodie. De vage herkenning van een stem. Had je nu wel of geen vakantiegeld meer op je bankrekening staan?