Wat is dat toch met rockmuzikanten die ontzettend gefocust zijn op het verleden? Waarin genres als hiphop de helden van het verleden geëerd worden, maar tegelijkertijd het verleden nooit vergeten wordt, lijden steeds meer rockbands aan hun retrogeluid. The Mysterons komen er nog mee weg. Hun psychedelische rock knipoogt weliswaar naar de jaren 1960 en 1970 knipoogt, maar ze bakken geen pastiches. Bovendien: deze band zet goede nummers in elkaar, met een fraaie opbouw en mooie twists. Zwakke schakel is de hoge, wat kinderlijke stem van de zangeres; zo’n typisch geval van “je houdt ervan of je hebt er een hekel aan”. Soms past haar stem perfect in de muzikant, en soms strijkt ze nogal tegen de haren in. Dat is nog wel een verbeterpuntje voor een creatieve band die verder duidelijk op het goede pad zit. Over labelgenoot Mich zijn we minder te spreken – met dank aan de last van het verleden. Wat deze band doet is niet slecht, maar wel heel sterk afgekeken van vooral The Cure, en van Joy Division en Echo & The Bunnymen. Zo’n tien a twaalf jaar geleden waren dat dezelfde ingrediënten voor vele bands die toen klonken zoals Mich nu (en die het overigens ook vaak niet haalden bij bovengenoemde voorbeelden). Deze titelloze debuutplaat voelt daardoor nogal aan als een herhaling van een herhaling, en dat haalt het plezier wel een beetje uit de verder prima nummers – die overigens meer dan eens aan ‘A Forest’ doen denken. Een eigen smoel zou welkom zijn.