Een toenemende pest in de internationale muziekbusiness is de onstopbare diarree aan releases. Waar vroeger een artiest om de twee jaar, of in het slechtste geval elke twaalf maanden een nieuwe plaat uitbracht, zijn sinds enkele jaren de remmen compleet los gegooid. Het resultaat is een onoverzichtelijke stroom bagger waarbij middelmatigheid de norm is geworden en kwaliteit al lang in de hoek is geduwd door kwantiteit. Dat heeft tot gevolg dat we met steeds meer argwaan artiesten gaan benaderen. Neem nu bijvoorbeeld Rome, het apocalyptische folk annex post-industriële project van Jerome Reuter. Twee jaar geleden had niemand van de man gehoord; vandaag presenteert hij met Masse Mensch Material zijn derde album in nauwelijks een jaar. De zonet vermelde malaise is echter geen vrijgeleide voor vooringenomenheid. Dat bewijst ook Rome dat met Masse Mensch Material zijn beste werk heeft afgeleverd. Het kompas wijst nog steeds naar Death In June, maar het songmateriaal en de arrangementen verraden steeds meer de invloed van new wave en romantische pop. Reuters stemtimbre neigt bovendien meer dan ooit naar dat van Michael Gira (Swans) waardoor ook fans van Angels Of Light Rome best ns Googlen.