Make-up

Nog steeds roept het gebruik van het Nederlands als taal om in te zingen een raar soort weerstand op. Net als in het dagelijks gebruik lijkt het wel of Nederlanders het idee hebben dat ze pas werkelijk indruk kunnen maken wanneer ze op zijn minst een flinke scheut Engels in de taalmix kunnen schenken. Dat het Nederlands heel goed zonder Engels kan, is te horen op recente albums van ContraContra en Flip Noorman. Met name ‘Wrakjuweel’€™ is een verrassing. De teksten zijn van zanger/dichter Daan Mol, de muziek grotendeels van Michiel Oskam. In zijn teksten dwaalt Mol dicht langs het diepe ravijn waar waanzin en onzin bruisend voortkolken. Zijn voordracht grenst soms aan verstikte wanhoop, borrelt geregeld over in blinde razernij, alsof de demonen in zijn brein zich een weg naar zijn strot hebben weten te banen. De muziek kan daar parallel aan lopen, maar staat er vaak haaks op. Als Mol schreeuwt in ‘€˜Arena’€™, blijven gitaar, bas en drums in onverstoorbare cirkels doorpompen, om een gitaarsolo kort te laten opbloeien die uitmondt in fluitende feedback. De vindingrijke kruising van folk en metal roept associaties op met 16 Horsepower, maar is nog aanzienlijk zwarter. De godsvrees van de Amerikanen is bij Daan Mol gegoten in een fascinerend vat van angst voor wat zich schuilhoudt achter de kronkels van zijn eigen gedachtenwereld. Het debuutalbum ‘€˜Bellse Parese’€™ van Flip Noorman in 2013 werd enthousiast ontvangen. Hij nam een aandoening, die de helft van zijn gezicht tijdelijk verlamde, als uitgangspunt voor nummers die beurtelings duistere en kwetsbare kanten van zijn persoonlijkheid belichtten. De opvolger ‘€˜Make-up’€™ is opgedragen aan de leugen, vaak stukken aantrekkelijker dan de waarheid. Noorman betoont zich opnieuw een spitsvondige tekstdichter en een gedreven vertolker van zijn eigen woorden. Die geeft hij, met behulp van zijn Noormannen, met speelse fantasie vorm. Daarbij weigert hij in één stilistisch hokje plaats te nemen. Het resultaat is een veelkleurig muzikaal album, waarin alles ten dienste staat van slimme en vermakelijke teksten. Die kunnen ook schokken. Zo grossiert ‘Toen mijn zoon’ in herkenbare, barbaarse bloeddorst en machtswellust.

tekst:
René van Peer
geplaatst:
ma 14 mrt 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!