Finland blijft een land dat bands oplevert die wel heel vreemde muziekjes uit hun mouw schudden. Neem nu deze twee platen. Alamaailman Vasarat, vrij vertaald ‘De Hamers Van De Onderwereld’, brengt een soort etnische brasspunk waarbij het heel moeilijk stil zitten is. Bedenk echter wel dat het hier niet gaat om een orkestje dat de lokale jaarmarkt zal kunnen opfleuren, want daarvoor experimenteren de heren te geregeld met hun geluid. De band ontstond in 1997 uit de resten van Höyry-Kone, een avant-gardistische progrockband. Debuteren deden ze in 2000 met hun, volgens de Finse pers, onvolprezen debuut Vasaraasia. Mahaan is inmiddels al de vierde plaat van deze feestband, die met hun mengeling van klezmer, balkanjazz, zigeunermuziek, humpa en punk een zeer aanstekelijke en afwisselende portie warmbloedige deuntjes bij elkaar blazen. Saxofoon, klarinet, trombone, tuba, twee cellos, pomporgel, keyboards, drums en percussie vormen de basisingrediënten voor deze uitgelaten bende. Zoals het bij een band hoort die put uit gypsy, klezmer en andere etnische muziek is hier en daar een melancholische toets te bespeuren, die echter al snel met een opgewekte stoot van een blaasinstrument naar de vergetelheid wordt geblazen. (www.vasarat.com). Van de freaks van Kemialliset Ystävät hebben we zelf nooit hoogte kunnen krijgen; en daar zal deze nieuwe plaat geen verandering in brengen. De band maakt deel uit en is voor een stuk mee de grondlegger van de Finse tak van de weird folk maar de bende vrijgevochten muzikanten is die stempel eigenlijk al lang ontgroeid. Sinds 1995 actief en opererend vanuit Tampere is dit meer een collectief dan een echte band. Een bende met een steeds wisselende bezetting en daardoor ook met een weinig consistente, maar wel steeds weer verrassende sound. Een onoverzichtelijke stroom releases in alle mogelijke formaten op een waaier aan gerenommeerde labels is het resultaat, waarbij de diverse leden uitzwermden (maar daarom het moederschip nog niet verlieten) naar onder meer Es, Killa, Avarus, Islaja en Päivänsäde. Zijn de werkstukken van die laatstgenoemde bands nog enigszins te behappen, dan is dit stukje fraai vormgegeven plastiek een absoluut raadsel. Dit is Caroliner Rainbow jammend met de gekken van Bunny Brains en The Residents tegelijk, maar dan nog een stapje zotter. Qua gekte overtreft dit echt alles wat we de laatste drie jaar aanhoorden. Halfweg duiken dan plots stukken op die bijna een melodietje in zich dragen, die bijna als een liedje klinken. Naïef, speels, kinderlijk of overconsumptie van een heel apart soort paddos, dat moet het zijn. Het is genieten, maar op een zeer vreemde manier.