De man die zijn best doet om de nieuwe releases aan de best geplaatste recensent binnen ons blad toe te wijzen, dacht aan mij toen hij de vraag kreeg van Fluisteraars om hun cd ‘Luwte’ te bespreken. Zoals heel veel gebeurt de dag van vandaag, krijgen we eerst een downloadlink toegestuurd, een voorsmaakje als het ware. Diagonale luisteren via de laptop zegt ja, dit is wel een release waar we iets me kunnen. Ons contact vraagt tot twee keer toe een cd aan bij de mannen van Fluisteraars. Een Nederlandse band, dus die heeft net als Belgische bands een voetje voor als het om een recensie gaat. Neen is het antwoord, digitaal is het enige dat jullie krijgen. Wel, de dichtstbijzijnde boom in is mijn antwoord. De plaat is uit op vinyl, en indien enkel op vinyl, kunnen we het nog enigszins begrijpen. Portkosten zijn veel te hoog en wie weet breekt die onnozele scribent onze plaat af, of bespreekt die ze helemaal niet (wat in dit geval en gegarandeerde, en waarschijnlijk ook heel positieve recensie zou zijn geweest). Een cd opsturen, zonder het doosje, kost de wereld niet, zelfs niet naar een obscuur eilandje beheerd door een narcistische miljardair. Maar neen. Fluisteraars willen hip zijn, en geven alleen een digitale download, die we desnoods maar zelf op cd-r moeten zetten. Weet je, we hebben er genoeg van. Als het zoveel moeite is om en fysieke cd naar het armzalige hoofdkantoor, of desnoods naar mijn thuisadres, te sturen, dan is het ons ook teveel moeite om een woord vuil te maken aan wat jullie hebben gemaakt. Zo, toch weer woorden aan besteed.