Het soloproject van de Amerikaan Matt Mehlan is intussen een heus ensemble geworden. En dat is nodig om zo een bombastisch geheel te krijgen. Lucas is een potpourri van stijlen, geluiden en zang. Heel nadrukkelijk aanwezig is de percussie, geen rechtdoor rock-n-roll gebeuk maar geïnspireerd op wereldmuziek en vrije jazz wordt een groovy basis gelegd. Dan worden de lange nummers die alle kanten tegelijk op willen ingevuld met een zeer gelaagd geluid. Jazzy blazers (Dont Worry) een dubby basloop en klagende strijkers (Like It Or Not) je kan het zo gek niet bedenken of het wordt feilloos gecombineerd met indiepop en bombastische seventies psychedelica (Zappa). Ondanks het overdadige karakter weet Mehlan de éénheid te bewaren en heeft zijn muziek iets zwierigs en speels waardoor het een sterk indiepop album is en geen chaotische brok waar je geen touw aan vastkrijgt. Het heeft raakvlakken met bijvoorbeeld de freakfolk die Wooden Wand And The Vanashing Voice etaleert op hun XIOA album, maar Lucas is minder folk en meer gekanaliseerde freak.