Weather Report’s eerste live registratie, ‘Live In Tokyo’, een dubbelelpee uit 1971 en hoogtepunt in het oeuvre van Weather Report, was jarenlang in het westen uitsluitend verkrijgbaar als import. Voordeel: de kwaliteitspersing van het vinyl. Nadeel, de hoge prijs en de slechte verkrijgbaarheid.
Sinds de introductie van de cd, is ‘Live In Tokyo’ ook bij ons gewoon verkrijgbaar.
Dertien jaar later was Weather Report opnieuw in Tokio. Deze keer werd het optreden vastgelegd als film. Helaas bevat deze uitgave uiterst summiere informatie. Dat had toch anders gekund!
Voor de fan van Weather Report is deze dvd natuurlijk een absolute must. Het is een genot om de muzikanten – Joe Zawinul op diverse keyboards, Wayne Shorter op saxofoons, Victor Bailey op basgitaar, Minu Cinelu op diverse percussie en Omar Hakim achter het slagwerk – een klein uur van dichtbij bezig te zien. Om te zien hoe ze met elkaar communiceren, hoe de muziek hen leidt, hen pakt en vervoert.
In 1984 vertoefde Weather Report min of meer op haar hoogtepunt. Artistiek gezien behoorden de eerste vijf albums uit de jaren 1970 tot de top van wat in die tijd jazzrock of fusion genoemd werd. Latere albums, zoals ‘Black Market’ en ‘Heavy Weather’, waaruit Weather Report op ‘Live in Tokyo’ uitgebreid put, hebben niet de originaliteit van die eerdere platen, maar wel het extatische, nadrukkelijk eclectische gehalte dat die en volgende platen kenmerkte: dit is wereldmuziek avant la lettre, vitaal, verrassend, (in)pakkend en tijdloos.
Elf jaar voor ‘Live in Tokyo’ verscheen in Denemarken de plaat ‘Secret Oyster’ van de gelijknamige Deense groep. De overeenkomsten met Weather Report zijn opmerkelijk, al zijn de verschillen nog groter. Secret Oyster verkent de grenzen tussen jazz en rock, maar vertoeft nog het meest in het gebied van wat toen progressive rock genoemd werd. De groep heeft duidelijk geluisterd naar wat in die tijd buitenlandse groepen als Weather Report, Mahavishnu Orchestra, maar ook het Nederlandse Supersister, te vertellen hadden. De muziek is vitaal en gevarieerd, maar niet echt zo bijzonder dat je daar 25 jaar later nog naar zou moeten gaan luisteren. Dat de leden van Secret Oyster onlangs weer bijeen gekomen zijn en in de VS zelfs een, naar verluidt, geslaagd reünieconcert hebben gegeven, is voor mij onvoldoende reden om deze debuutplaat opnieuw uit te brengen of het zou het illusoire idee van historische volledigheid moeten zijn.