In 2001 tekende Senking op Karaoke Kalk met Silencer voor één van de meest onderscheidende elektronicareleases van dat jaar. En zes jaar later doet hij dat opnieuw. Vanaf 1999 vond Jens Massel (die ook muzikaal actief is als Kandis, Fumble en Poto & Cabengo) echter onderdak bij Raster-Noton en wordt hij samen met Alva Noto, Coh of Ryoji Ikeda ambassadeur van het gerenommeerde Duitse minimallabel. List is de vierde cd op rij voor Raster-Noton na Trial, Forge en het licht tegenvallende Tap. Die laatste dateert ondertussen van 2003 en sindsdien heeft Massel zijn tijd genomen om List te produceren. En zich te revancheren. Zowat in alles wijkt List af van de afgetekende minimale, haast academische esthetica die Raster-Noton gewoonlijk aanhangt. De verpakking op dvd-formaat is verrassend kleurrijk; het artwork is zelfs behoorlijk organisch te noemen. Atypisch is ook het uitgesproken analoge karakter en de ruimtelijkheid van de sound, het veelvuldig gebruik van strategisch geplaatste spoken word samples en de unheimliche film noir atmosfeer. Opener Common Business bijvoorbeeld evoceert door zijn brommende bassen en distortion de jaren 1980 en de dreigende sfeer die (cult)regisseurs als John Carpenter (Assault On Precinct 13) destijds wisten op te roepen in/met hun films. Daarmee onderscheidt Senking zich met bravoure van de steriele, gezichtsloze computermuziek van zijn labelgenoten en weet hij opnieuw bloed te pompen in een comateus genre.
Dat is helaas niet het geval met Vladislav Delays zesde album. Whistleblower is namelijk symptomatisch voor die stilistische bloedarmoede. Met Multila en Entain, waarop elektronica en dub op een nauwelijks eerder gehoorde wijze aan elkaar gesoldeerd werden, op respectievelijk Chain Reaction en Mille Plateau schreef de Fin Sasu Ripatti in 2000 elektronicageschiedenis, maar die dagen zijn schijnbaar definitief voorbij. WhistleBlower komt immers niet verder dan het opeenstapelen van chichés en herhalingsoefeningen. Meer kostbare inkt willen we hier dan ook niet aan kwijt.
Hecq de Duitser Benny Boysen- levert met de dubbelcd 0000 een prima staaltje onderhoudende elektronica af, maar kan geen seconde wegsteken dat hij tot in zijn DNA is beïnvloed door (het vroegste werk van) Autechre en Aphex Twin. (Maar wie kan dat in het IDMmilieu anno 2007 nog wel op een geloofwaardige manier ontkennen?) In tegenstelling tot zijn vorige, Bad Karma uit 2005, laat hij ditmaal zijn melodieuze en intrigerende soundscapes niet wegdrukken door de nerveuze mix van beats en percussie. Een verstandige beslissing die 0000 niet automatisch naar de uitverkoopbakken katapulteert. Als toemaatje is er nog een extra cd met negen grotendeels overbodige remixen van onder meer Mad ep, Nebulo, Newt en Ginormous. We onthouden hiervan enkel de prima bewerking door Snog, niet in het minst omwille van David Thrussells markante stem.