Doorheen zeven albums op tien jaar hebben Trans Am, postrockers van het eerste uur, hun recept verfijnd, zonder kwistig te zijn met extra kruiderij. Naar Devo refererende instrumentale new wave pop of scifirock met analoge synths uit de Kraftwerkdoos. De interactie tussen voorgeprogrammeerde ritmes en een vermetel roffelaar komt vooral in de zweterige liveshows goed uit de verf. Liberation wijkt af van het pad. De plaat is nijdiger, serieuzer ook: gitaren snijden scherper, ritmes dreunen logger door. Voor het eerst in haar carrière openbaart het trio een politiek bewustzijn. Amerika is immers een land in oorlog. Een oorlog die gestreden wordt met wapens maar ook met (des)informatie. De uitkomst is enigszins halfslachtig. Hun durf verdient respect. De rockvoorhoede anno nu houdt zich ver van politieke stellingname of begraaft haar intenties onder een gemakzuchtig deken van cool en ironische afstandelijkheid. Haast niemand voelt zich geroepen om een krachtdadig standpunt te ventileren. Niettemin missen de meeste pijlen doel. Het is een illusie om een gearticuleerd statement af te leveren met grotendeels woordenloze rock. Daar veranderen enkele rake tv-samples weinig aan. Toch bevat kant twee enkele beklijvende nummers met als speerpunt de neofuturistische gothic van Total Information Awareness.