Uit Los Angeles komt het kwartet The Bloodhounds dat met de nodige branie blues, rhythm & blues en rock’n’roll uit lang vervlogen tijden van een nieuw jasje voorziet. Ze doen het op een arrogante, punky manier en de manier van aanpakken zoals we die ons herinneren van Johnny Thunders & The Heartbreakers. Een houding die uitstraalt dat ze alles beter weten en kunnen en een meesterlijk recycleren van hun helden, zijnde vroege The Rollling Stones, Pretty Things, Q65, Bo Diddley en Otis Redding (wiens ‘Security’ een ferme bolwassing meekrijgt). Het kwartet gooit hier en daar de texmex van Los Lobos en de zigeunertic van Mink Deville (‘Crackin’ Up’, dat inzet met surf en dan verglijdt naar zigeunermuziek) in de strijd o mde variatie te verhogen. En dat lukt niet alleen door de diverse invloeden. Het reguliere instrumentarium wordt aangevuld met wasbordbas, hammond orgel, honky tonk piano, dobro, om er slechts een paar te vernoemen. Meesterlijk vinden we ‘Wild Little Rider’, waarin surf, vroege rockabilly en rootsy rock’n’roll worden gemengd met een snuifje psychedelica en r&b. Verder op de plaat horen we net zo goed tot op het skelet uitgeklede liedjes (‘Dusty Bibles & Silver Sppons’) en liedjes die zo op Voodoo Rhythm zouden kunnen als ze iets minder gepolijst waren opgenomen. Handsome Jack is dan weer een kwartet uit Buffalo, New York dat het verleden ademt. Alleen het fenomeen cd was toentertijd niet bekend, voor het overige ademt de derde plaat van de gezonnebrilde en bekrulde heren de blues van de jaren stilletjes. Zelf noemen ze hun muziek ‘boogie soul’, al is die soul voornamelijk te bespeuren bij het dameskoortje dat hier en daar opduikt. De tien nummers, netjes verdeeld over een zogezegde A en B-kant, hebben wel wat van boogie, die de blues net een tikkeltje meewiegbaar maakt. Bob Nave, misschien bekend van de legendarische band Lemon Pipers voegt wat Hammond orgel toe om het feestje compleet te maken. Een mix van blueslegende Muddy Waters met bijvoorbeeld J.Geils Band of Blue Cheer met nog net dat ietsepietsie meer blues erin geeft wellicht duidelijkheid over de muzikale richting die deze twintigers, na hun initiële keuze voor garagerockblues, zijn op geëvolueerd. Leuke retroplaat.