Finse Freakfolk, enkele jaren terug dook de term uit het niets op en werd het in geen tijd een geuzennaam, een kwaliteitsmerk dat zijn gelijke niet kende. Fonal was het label dat zich op korte tijd wist te ontplooien en zijn plaatsje verwierf naast freakfolklabels als Arable en Digitalis. Sterkhouders op het label waren Es, Circle en Paavoharju die met hun debuut Yha Hamaraa voor wat deining zorgden. Hun opvolger Laulu Laakson Kukista spoelde vorige week aan. Uniek is een beladen term om een groep of geluid te omschrijven, maar bij Paavoharju is het woord gepast. De Finse new-born Christians zorgen opnieuw voor een hybride mengvorm van geluiden in invloeden en pikken naarstig uit zowat zeventig jaar muziekgeschiedenis. Flarden Finse folk, europop, soundscapes, klassieke werken en een stevige dosis Thaise popmuziek, denk aan de releases op Sublime Frequencies of aan Nam Jun Paik, passeren allen de revue. Kevätrumpu kan zonder blikken op blozen op een Bollywoodverzamelaar en Uskallan is een waardige prijswinnaar op het volgende Eurosongfestival. Het vreemde is dat, hoe divers de verschillende stijlen ook zijn die de groep aanpakt, het totaalpakket verrassend coherent en soepel in elkaar past. Laulu Laakson Kukista is bijzonder fris, vaak ook ongewild grappig, maar vooral een overtuigende tweede plaat.