Heiner Goebbels heeft de naam een van de meest toegankelijke en tegelijkertijd toch boeiendste figuren uit de wereld van hedendaagse muziek te zijn. Een hele verdienste: Goebbels neemt daarmee bewust afstand van zijn tijdgenoten die complexiteit en esoterische muzikale technieken tot doel op zich uitriepen. De Duitse componist toont aan dat diepzinnigheid en muzikaliteit probleemloos laagdrempelig gehouden kunnen worden, zodat ook luisteraars zonder diploma in de musicologie van zijn werk kunnen genieten. Het doet plezier te zien dat Goebbels ook in zijn jongste theater/operaproductie zijn eigen vorm van postmodernisme trouw blijft. ‘Landschaft mit entfernten Verwandten’ kan omschreven worden als een soort experimentele opera waarin alle mogelijke muziekgenres aan bod komen – jazz, exotische pop, country, polyfonie, Indiase traditionele muziek, collageachtige orkestmuziek (daarbij lijkt het universum F.M. Einheit nooit ver weg). Ruim vijfendertig zangers en muzikanten voerden dit stuk uit dat, ondanks de verzameling van teksten (T.S. Eliot, Henri Michaux, Leonardo da Vinci en anderen), het amalgaam aan muziekstijlen en de zware oorlogsthematiek, nergens pretentieus aandoet. Integendeel: ‘Landschaft Mit Entfernten Verwandten’ fungeert als uitgestoken hand om te reflecteren over monsterachtig geweld én neemt de luisteraar mee op een fantastische muzikale trip. De musici (het Ensemble Modern) laten Goebbels’ muziek bijzonder vloeiend en natuurlijk klinken – in die mate dat het moeilijk in te denken valt dat deze uitvoering ooit overtroffen gaat worden. Bloedmooie plaat!