Na twintig jaar keken de jongens en meisjes van Deerhoof om zich heen en beseften dat ze op een mooi en verwarrend muzikaal eiland staan te spelen, dat bewijst toch deze nieuwe plaat, ‘La Isla Bonita’. Vanaf de eerste noot kom je een kamer binnen waar een raar feestje aan de gang is, niet in het minst door de mechanische onderwaterstem van Satomi Matsuzake. Maar de frenetieke stijl in bijvoorbeeld ‘Paradise Girls’, ‘Doom’ en ‘Last Fad’ wordt gecounterd door een ingetogen, haast melancholische vrolijkheid in onder meer ‘Mirror Monster’ en ‘Tiny Bubbles’. ‘Black Pitch’ heeft het beste van de twee werelden in zich: een beheerste aandrang. Tekst en muziek laten zich met dezelfde adjectieven beschrijven: repetitief, surreëel en recht vooruit. De instrumentale lijnen reïncarneren soms in andere nummers. Geen eindeloze reverb bij Deerhoof, maar een puntigheid die past bij de roerige tijd waarin ze leven, met teksten die en passent de samenleving door de mangel halen. You enter U.S.A./Welcome to speech of freedom/Thank you for coming/Get out now, klinkt het in ‘Exit Only’. Deerhoof is de luis in de pels van de tegenwoordige tijd.