“In Schaarbeek hebben vanochtend opnieuw twee huiszoekingen plaatsgevonden in het onderzoek naar de aanslagen in Parijs”. “In verband met Mohamed Abrini werden drie huiszoekingen uitgevoerd in Sint-Jans-Molenbeek en één in Sint-Joost-ten-Node”. “Molenbeek is nieuwe toeristische hotspot”. Muzikant en beeldend kunstenaar Grischa Lichtenberger leek wel helderziend toen hij zijn laatste plaat ‘La Demeure; Il Y A Péril En La Demeure’ noemde. Maar klinkt dat album ook spannend-of gevaarlijk- genoeg om er aandacht aan te besteden? Spannend in de zin van vernieuwend of verrassend is dit album niet echt. Als vanouds keert Lichtenberger dance binnenste buiten, verknipt en verhaspelt het en dwingt het in allerlei bizarre afgietsels. Daarbij is Autechre vaak en overduidelijk een grote inspiratiebron en dus zal ook deze plaat van de Duitser niet als een bom inslaan; we hoorden dit namelijk al eerder. Slecht is het daarom niet. Twaalf nummers lang mikt Lichtenberger op zowel het hoofd als de benen. Mét resultaat, want ‘1 b palcamp rm ‘ is weirde triphop op Ketamine. Op ‘Bre 41306’ en ‘134 p 78’ is het aangenaam chillen na een acidfuif in het plaatselijke kraakpand en ‘sf rect’ is goede, uitgebeende en afgekloven breakbeat. Toch zal dat schijfje de ervaren luisteraar van experimentele elektronica nooit van zijn/haar sokken blazen; de muzikant trekt het genre immers nooit uit zijn comfortzone. ‘La Demeure; Il Y A Péril En La Demeure’ is een van de vijf albums in een reeks die ‘het huis’ huldigt als plaats waar men zijn zin kan doen en bevrijd is van alle - door de buitenwereld opgelegde- verstikkende economische, sociale en culturele regels. Explosieven werden er ten huize Lichtenberger vooralsnog niet aangetroffen.