De twee tracks op ‘Kouen Kyoudai’ duren met een verschil van twee seconden net zo lang, zo rond de negentien minuten. Het begint nog rustig en sfeervol, maar na een paar minuten kruipen de dissonanten, gruwelijke geluiden en vies gescheur er al weer in. Wat wil je ook anders bij Masami Akita, die als Merzbow al zo’n veertig jaar garant staat voor minstens de helft van de wereldwijde noiseproductie, en blijkbaar nog steeds niet doof is. De sjeu komt van Eiko Ishibashi, een frêle Japanse pianist, producer en sessiemuzikant die eerder samenwerkte met onder andere Jim O’Rourke, Keiji Haino en Charlemagne Palestine. Van haar singer-songwriterschap valt op het album weinig te horen, van haar drummen des te meer, ook al wordt het grotelijks overstemd door de geluidsmuur van Akita. Het wordt al wat beter in de tweede track waar ze de piano bespeelt, al kost het haar muzikale partner duidelijk moeite om zich in te houden. Naar het einde toe krijgt ze weer wat meer ruimte, wat de luisterbaarheid ten goede komt.