Humor is Henryk M. Górecki, This Heat, Rosy Parlane en Franz Kafka op je MySpacepagina plaatsen en dan zeggen dat je klinkt als Dire Straits. Tenzij Dire Straits er al jaren sluiks een onderkoeld nevenproject op nahoudt, heeft Alex Monk geen enkele link met die band. Kit Makaya volgt hetzelfde parcours van zijn klein debuut Exchanging Chairs (gelimiteerd op zestig stuks). Traagheid is nog steeds een deugd bij Alex Monk. De Brit maakt muzikale schetsen en verweeft zijn breedvoerige, lang uitgesponnen klanklandschappen met flarden elektronische gitaarstukken. Ook de moeilijke evenwichtsoefening – de emotionaliteit in het gelid houden – brengt hij moeiteloos tot een goed einde. Monk is zonder meer een gloedvol talent en levert jammer dat het hoesje zo ondermaats is een magistrale collecties drones af, drones waar ten gepaste tijde de zonnestralen doorbreken, een geluid waar ook Stars Of The Lid het patent op heeft. Een huwelijk van licht en duister, hoop en wanhoop. Een levensfabel, zo lijkt wel. Hoog tijd dat we eens iemand op pad sturen.