De New Wave Of Heavy Jazz beperkt zich niet tot Nederland. In het Franse Lille bijvoorbeeld vinden we het kwartet Louis Minus XVI, bestaande uit Adrien Douliez (altsaxofoon), Jean-Baptiste Rubin (tenorsaxofoon), Frédéric Lâhomme (drums) en Maxime Petit (bas). Ondanks, of dankzij, de aanwezigheid van twee saxofoons klinkt de muziek allesbehalve dissonant of wanordelijk. De opvolger van ‘Birds And Bats’ bevat vijf voorbeelden die de jazz van Mats Gustafsson laat samensmelten met die van Pharoah Sanders en John Coltrane. Soms een beetje wild maar meestal met veel gevoel voor ritme en melodie weet deze band een aardig half uur muziek neer te zetten die tegelijk aangenaam en actueel aandoet. De stukken worden minutieus opgebouwd en er wordt meestal gekozen voor de zachte aanpak, al krijgen de twee saxofonisten meer dan voldoende ruimte om er stevig tegen aan te gaan. Afsluiter ‘Bain Atlas’ illustreert deze aanpak het best. Traag maar gestaag wordt naar een apotheose toegewerkt, die er dan niet komt. ‘Owls Are Not What They Seem’ is niet alleen een bekende zinsnede uit de fantastische tv-serie Twin Peaks. Het is tevens de titel van de eerste plaat van Owls Are Not die nu met ‘2’ een net zo gekke opvolger krijgt. Piotr Cichocki, Piotr Mazurek en Rafał Klimczuk komen uit Warschau en maken een eerder bevreemdende mix van drum-‘n-bass, free-jazz, een punkattitude en behoorlijk dolgedraaide elektronica. ‘2’, ‘6.2’ en ‘6’ bevatten minder maffe wendingen en neigen wat naar bands als Zeus! en Surgical Beat Brothers. Vier versies van ‘Black Noise’ vormen het sluitstuk van de plaat. De versies verschillen weinig van elkaar, bevatten zang en gaan van traag naar alsmaar sneller als een perfect voorbeeld van wat Owls Are Not punkstep noemen. Vier keer is te veel, maar door de zes met cijfers aangeduide nummers die eraan vooraf gingen, vinden we dit toch een zeer veelbelovend bandje. Herr Geisha And The Boobs pakt het al net zo eclectisch en vreemd aan als eerder genoemde bands. Het Franse trio speelt sinds 2011 een soort onnavolgbare posrtock die net zo goed uit de vaatjes pop, metal en experimenteel tapt. Daar doen ze met ‘Book Of Mutations’ nog een schepje bovenop door zich tot één lang nummer te beperken. Iets meer dan drie kwartier goochelen ze met alle beperkingen die het hen opgelegde postrockgenre opdringt. Weg ermee en kiezen voor eigenzinnigheid en eigengereidheid! Dat ze nu en dan oeverloos lijken te pielen, nemen we er dan maar bij. Er zitten namelijk heel wat boeiende fragmenten in het stuk. De mindere gebruiken we als een reclameboodschap om een drankje te halen en dan hebben we er weinig hinder van. Niet helemaal geslaagd, maar een moedige poging om elk keurslijf van zich af te werpen.