Voor de tweede maal in een jaar tijd werkt de Japanse veteraan Keiji Haino samen met SUMAC voor een album met noiserockimprovisaties. De
langgerekte jams op ‘Even for Just the Briefest Moment’
meanderen, maar weten toch te vervoeren.
Haino
De vloeiende structuur van de composities doet in de verte denken aan de ontspannen postrock van Dirty Three. Maar in tegenstelling tot die band geven SUMAC en Haino weinig richting aan de voortkabbelende stroom. De kalme ritmesvormen een solide basis voor Haino die op bedaarde toon een
jammerklacht op gang brengt.
Daarbij bestaat een zekere spanning tussen de serene improvisaties enerzijds en de ingetogen wanhoop van Haino’s en Aaron Turners gitaren anderzijds. Een die ondanks of juist dankzij het uitdijen leidt tot een ontstemmende hypnose.
Meer nieuwe recensies in je mailbox? Schrijf je in op onze nieuwsbrief en vink extra notificaties aan. Elke maandag en donderdag ontvang je een overzicht van de meest recent gepubliceerde recensies.
Moment
Deze barse trance maakt van ‘Even for Just the Briefest Moment’ een document van vervreemding. Zeventig minuten lang schetsen SUMAC en Haino een schimmige wereld waar de vaste grond onder de voeten vervaagt. De stille wanhoop in de weeklachten voelt daarbij meer berustend in de agitatie dan panisch.
Deze vorm van verraderlijke kalmte grijpt echter wel opzichtig terug naar de noiserock van de jaren 1990. En dan bijten de psychedelische jams van Bardo Pond op Bufo Alvarius zich beheerster vast in een soortgelijke serene
vervreemding.
En de strakke postmetal van Turners vorige band Isis resoneerde op krachtiger wijze. Daarom is ‘Even for Just the Briefest Moment’ een klein werk vastgeroest in genreschema’s, die het niet kan ontstijgen.
Tekst: Sjoerd van Wijk