Just Us

Twee gevestigde waarden die elk op hun eigen manier muziekgeschiedenis hebben geschreven, hebben elk een nieuwe plaat uit. De ene band is uiteraard heel wat legendarischer dan de andere, maar dat houdt ons niet tegen om ze in één recensie te plaatsen. Waarom niet, want soms klinken de songs op Tarwaters ‘Adrift’ een beetje als de gewonere stukken op ‘Just Us’. Faust uit Hamburg legde de fundamenten voor heel wat krautrockgerelateerde bands en ook nu verbazen de twee overgebleven, oorspronkelijke leden Jean-Herve Peron en Zappi Diermaier met hun muzikale verbeeldingskracht. Twaalf stukken zijn het geworden, waarin krautrock en experiment samengaan tot nummers die eigenlijk alleen de basis vormen om verder op te werken. Faust, dat inmiddels vijfenveertig jaar meedraait, hoopt dat veel andere muzikanten deze nummers als vertrekpunt zullen gebruiken en er door allerlei toevoegingen helemaal iets anders mee maken. En Faust trekt dit ook door voor de tournee die aan deze plaat vastzit. Telkens hopen ze op lokale muzikanten die hen op het podium zullen vervoegen om de meestal behoorlijk ritmische stukken, met allerlei instrumenten en parafernalia (een naaimachine die als metronoom dient bijvoorbeeld), van extra inbreng te voorzien. Het oorspronkelijke dadaïsme, de experimenteerdrang en improvisatie waarmee de band bij de start van hun parcours aan de slag ging, blijft overeind en leidt tot het zoveelste album dat van grote invloed kan zijn op een stel andere artiesten. Tarwater is uiteraard van latere datum. Het Berlijnse duo Ronald Lippok en Bernd Jestram formeerden Tarwater in 1995 en brachten sindsdien elf reguliere studioplaten uit. Ze werkten samen met onder meer Piano Magic, Tuxedomoon en B. Fleischmann en schreven nog heel wat scores voor theater en film. Bezige bijtjes die twee, want Lippok maakte ook heel wat materiaal met To Rococo Rot. Voor ‘Adrift’ gaan ze terug in de tijd, toen minimal wave enige opgang maakte. Percussie, geen reguliere drums, op het eerste gehoor simpele elektronica die echter boordevol details zit, en de dromerige stem van Lippok die ons meeneemt op een naar somnambulisme neigende trip zonder weerga. De droompoplijn wordt doorgetrokken over de dertien nummers en de stem van Lippok, die eerst wat irriteert, went al snel en dan krijgen we door dat hij voor dit album zo hoort te klinken. Veel teksten zijn afkomstig van een resem al dan niet gerenommeerde dichters en lenen zich perfect voor dit soort voordracht. Die minimale wave, die slechts licht zweemt naar krautrock, is puur en hemels, wat nog meer opvalt in de vier instrumentale stukken. ‘Adrift’ is in eerste instantie misschien geen gemakkelijk album, eentje dat zelfs durft te vervelen, maar stilaan bloeit de plaat open tot een verrassende en meeslepende luisterervaring. Sabrina Milena mag een deuntje meezingen op afsluiter ‘Rice And Fish’. Tarwater coverde eerder haar ‘Lily Wyatt’ en hebben heel wat bewondering voor deze artieste.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Faust_Just_Us
geplaatst:
za 2 apr 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!