Langdurig luister ik naar de uitgave van Cicilianis Jeanne Of The Dark. Daarbij draaien meestentijds andere cd-uitgaven rond in de wisselaar. Een eerste vergelijk brengt een aanzienlijke signaalzwakte aan het licht ten opzichte van de andere cds. Een tweede vergelijking is die met de podiumuitvoeringen. Daarbij waren de visuele bijdragen van Terre Thaemlitz essentieel voor de beleving. Zeker zal de afweging van wel of geen Interludes een rol hebben gespeeld bij de samenstelling en productie van deze cd-versie, maar het haalt gevoelsmatig het avontuurlijke en filmische karakter weg, waardoor er nu vier vrijwel losstaande stukken worden gepresenteerd. Daarbij is het vierde en tevens laatste stuk Vamp ruim zes minuten ingekort. De meditatieve nagalm is dus achterwege gelaten. Wel kan als prettig worden ervaren dat het hollere live geluid is omgezet naar een conventionele mix en productie. Daarvoor worden echter de transparantie, de dynamiek en de scherpe randjes ingeleverd. Voor diegenen, die geen vergelijk kunnen maken, is Jeanne Of The Dark zeker een welkome aanvulling op onze hedendaags gecomponeerde klassieke muziekcollectie. De inzet van de rock georiënteerde bezetting, bestaande uit elektrisch versterkte violen, gitaren, slagwerk en designelektronica spreekt waarschijnlijk een jonger en nieuw publiek aan. Had daarbij echter niet de ruwe provocatieve kantjes uit de muziek zelf gehaald. Nu blijft daardoor de afstand tussen de straat en het muziekgebouw nog steeds iets te groot.