Vier muzikanten, vijf composities en zeven verschillende instrumenten. We zouden kunnen onthullen dat het hier gaat om onder andere saxofoon, klarinet en gitaar, maar dat is bijzonder relatief als je weet dat de geïmproviseerde klanken bijna allemaal genadeloos door de laptop van Chrysakis gejaagd worden, om er onherkenbaar terug uit te komen. Geen idee dus waar de drones, metaalklanken en gecontroleerde feedback werkelijk vandaan komen. Bovendien worden de instrumenten ook niet conventioneel bespeeld. De gitaar wordt op schoot genomen, de klarinet klinkt als een piepende deur, en het lijkt alsof de saxofoons opgevuld werden met vuile voetbalsokken. Over jazz en improvisatie willen we op elk moment van de dag een boompje opzetten, maar deze cd landt volgens ons qua totaalklank toch eerder in de afdeling elektro-akoestische muziek. Zeker wanneer iets metaalachtig neerstort tegen een achtergrond van basdreunen en verroest snarengeschraap, schiet ons spontaan vergelijkingsmateriaal te binnen uit ons eigen referentiekader: Zeitkratzer en het debuutalbum van Nurse With Wound.