Radare was mij tot op heden geheel onbekend, maar ‘Im Argen’ is al het derde album van dit kwartet uit Wiesbaden. De band handelt in een zelfde soort minimalistische jazz als Bohren & Der Club Of Gore, aangevuld met postrock à la Slint. Traag, met veel ruimte waarin de spanning langzaam opbouwt, en soms ontlaadt zonder helemaal te ontsporen. Tegelijk is Radare minder agressief, en heeft de muziek permanent iets zwoels, met name door de zoekende akkoorden van de Rhodes piano en de belangrijke rol voor de klarinet. Door de gestage ontwikkeling die de nummers doormaken, krijgen ze al snel iets verhalends. Bij een nummer als ‘The Queue’ is het bijna onmogelijk om geen scène in een late night bar voor je te zien. Of wat te denken van een titel als ‘Das Einsame Grab Des Detlef Sammer’? Een mooie naam voor een sauerkraut western, met bijpassende Americana-gitaar in de muziek, die daarmee een light versie wordt van Earths ‘Angels of Darkness, Demons Of Light’. Maar die clichés zijn voor rekening van de luisteraar; de band zelf doet ieder nummer op de hoes vergezeld gaan door een zwart-wit foto. Het is een intrigerende verzameling - een gecrashte raceauto op het strand, straaljagers boven de pyramides, een leeg squash court - die een extra laag suggereren die niet meteen duidelijk is. Een plaat met geheimen, ergens verborgen onder de rokerige melancholie.