‘Beter dan James Blunt‘. ‘Straffer dan Chris Martin‘. Het zijn uitspraken die vele soortgenoten de oren zouden doen spitsen, maar wij, levend in een parallel universumpje, worden meteen een tikkeltje argwanend. Echt, nog beter dan Chris Martin? En wie de hel is James Blunt nu weer? De perstekst presenteert Herr Hecker als de enige Duitse songwriter met internationale uitstraling. En ja, we willen graag geloven dat van dit album meer verkocht zal worden dan van de 200 andere platen die in deze Gonzo de revue passeren. Niet dat we softies per definitie afschrijven, verre van. Maar er zijn indiesofties, en er zijn andere softies. En laat het duidelijk zijn dat Hecker veeleer tot het tweede kamp behoort. Waar hij zijn tong houdt, weten we niet, willen we ook niet weten, maar het is alvast niet in zijn wang. De Germaanse Green (Adam)? Neen, eerder een Teutonische Taylor (James). Tevergeefs speurden we naar het soort slimmigheden dat Stephin Merritt (Magnetic Fields) ook in zijn ergste balladebuien weet uit te kramen. Evenmin een spoor van het comfortabele “we zijn te lang naar school geweest, maar jij toch ook”- koffiehuisintimisme dat de Kings of Convenience van de ondraaglijke meligheid weet te redden. Hecker is minder stuitend banaal dan het platte commerciële prul dat de hitparades vult, maar voor ons is er meer nodig dan een geaffecteerde falsetto en roots in Baden-Würtemberg om als excentriek en exotisch geboekstaafd te staan.