III: Arcade Dynamics

‘Killin The Vibe’ van Ducktails is dé zomerhit van de afgelopen rotwinter: een warm pleidooi tegen cynisme en – belangrijker – voor de gulle glimlach. Net wat we hier in België (maar deze Vlaming permitteert het zich graag voor vrolijk Nederland te spreken) nodig hadden. ‘Killin The Vibe’ werd – in een aangepaste versie waarop Animal Collective’s Panda Bear een deel van de vocalen voor zijn rekening nam – vooruitgestuurd via blogs allerhande. ‘III: Arcade Dynamics’ is de eerste plaat waarop Matthew Mondanile volop voor popmuziek gaat. De plaat is zorgvuldig rond ‘Killin The Vibe’ opgebouwd. Het sfeertje: JJ Cale meets The Beachboys en Robert Pollard zit – naar goede traditie licht beschonken – aan het mengpaneel. Het zou ons niet verbazen als dit allemaal eerste takes zijn, zo nonchalant wordt er hier en daar gemusiceerd. ‘Hamilton Road’ en ‘Sprinter’ zijn minder catchy, maar nog meer ontspannen dan ‘Killin The Vibe’ – na ‘Hamilton Road’ lijkt Pavement een stel spierbalrollende mathrockers. Ook vroege Sebadoh klinkt door op deze plaat, maar dan wel Sebadoh waar de eeuwige motregen vervangen is door een stevige straal zon-op-de-bol. Hier en daar keert Mondanile terug naar Ducktails-oude stempel. ‘Porch Projector’ – een instrumentale song met op de achtergrond vuurwerk – ontlokte een vriend die nochtans niet vies is van wat muzikaal experiment de opmerking “tien minuten om een gitaar te stemmen? Da’s wel héél lang, toch?”. En toch komt Mondanile ermee weg. Omdat de liedjes goed zijn. ‘Don’t Make Plans’ en ‘Art Vandelay’ voorop en Mondanile een heerlijk naïeve toon gevonden heeft die ons keer op keer prachtige beelden in zacht Kodachrome op het netvlies tovert. En ook wel omdat je weet: straks komt dat ene nummer eraan dat mij toen in die absurd trieste winter van 2011 het leven gered heeft.