When I was nine I didnt want to turn ten because I didnt want to grow up. Aan één zin had ik genoeg. Het staat in de hoesnotas van Benge zijn nieuwste zijn negende soloplaat. Herkenning, erkenning. We hebben elkaar ooit ontmoet, twee witte jongens in het
zonovergoten Barcelona. Hij is een zielsverwant. Ik weet het en ik hoor het in nummers als Elan, Scimitar en zijn favoriet Facel3 (genoemd naar zijn favoriete automerk). Expanding heet zijn label, hij runt het samen met Paul Merritt. Het is één van de kroonjuwelen in mijn muzikaal archief. Glanzende kartonnen hoezen, spaarzame elektronica en fluwelen melodieën. Het is hun recept, hun geluid. Samen met City Centre Offices, Static Caravan, Neo Ouija en Spark blijven ze de absolute voortrekkers van het IDM-genre. When I Was Nine is een terugblik naar zijn jeugd. Vaak melancholisch, soms ietwat somber, maar altijd vol van gloed. Ook Flotel zit in dezelfde hoek. Hij releaste eerder al net als Praveen een 7 inch op het label en brengt nu zijn debuut uit. Flotel is een stuk minimaler, spaarzamer ook met zijn klanken, maar valt vooral op door zijn puurheid. Halfweg weerklinkt vaag de echo van iets dat ooit een dubritme moet geweest zijn. Ook de New-Yorker Praveen Sharma brengt deze maand zijn debuut uit op Neo Ouija. De klassiek geschoolde pianist, autodidactische drummer en gitarist vertrekt vanuit elektronica, maar voegt subtiel andere elementen aan toe. Hij trekt een warme lijn van A Sad Day naar Piano In A Hurricane en neemt de tijd om de plaat zacht, maar zelfzeker open te trekken. Backed By Spirits is vol van warmte, een lappendeken voor de naderende zomer.