Bij de naam Hyperion dachten wij meteen aan het gelijknamige boek van Dan Simmons, waarin Hyperion een planeet is in de achtentwintigste eeuw en Tijdtombes, pelgrims, tijdreizen en de wetten van de Hegemonie der Mensheid een grote rol spelen, net als goden en de afschuwelijke (of niet?) Shrike. Hyperion is net zo goed een legendarische sequoiaboom van 116 meter hoogte of een god uit de oertijd, een van de eerste Titanen geboren uit Gaia en Uranus. Een opeenstapeling van mysteries, die heel goed passen bij de suites die Serph op deze plaat laat horen. Het is het vijfde album sinds zijn debuut uit 2009. Hij ziet zich graag als een visionaire elektronica-artiest, dwepend met utopieën en technologische hoogstandjes uit een verre toekomst. Wat meteen opvalt, al van bij opener ‘Hymn’, zijn de samples van een frêle vrouwelijke stem, die voor enige warmte in het geluid zorgt. Het is blijkbaar iets nieuws voor de man uit Tokio, die er om bekend staat te houden van abstracte en afstandelijke elektronica, zelfs al gebruikt hij al sinds het begin van zijn carrière veel piano en strijkers. Dat is beter te merken in ‘Happy Turner’ wat verderop, waar beats, een (ver)storende saxofoon en een bevreemdende stem tot een ietwat ongemakkelijk stemmend stuk leiden. Verderop gaat hij aan de slag met jazz, hiphopritmes tot zelfs ritmes die aan R&B zijn ontleend. ‘Analogica’ is zo’n speels elektronicaniemendalletje, dat alle kanten opstuitert. ‘Alcyone’ proeft dan weer een beetje van te veel stijlen tegelijk om ons te bekoren. En zo staan er wel meer stukken op. De plaat duurt in zijn geheel ook een beetje te lang om te blijven boeien. ‘Hyperion Suites’ lijkt eerder op een verzameling losse stukken dan als een geheel met een doorlopend verhaal.