Had u ons gisteren gevraagd of we zin hadden in hogelijk melodieuze folk, met een hoog feelgood-gehalte en met als belangrijkste instrumentale ondersteuning Spaanse gitaar, accordeon, tamboerijn en een lichtelijk ontstemde piano, dan keken we negen kansen op tien dwars door u heen, eventueel iets mompelend over een plek waar we heel erg dringend moesten zijn. Als u meer geluk had, boden we u aan een belegde sandwich voor u te gaan kopen. Vandaag hebben we Hymns For A Dark Horse van Bowerbirds (Phil Moore en Beth Tacular) gehoord en onze visie als we die al hadden – op naïeve accordeonmuziek met ecologie als bijzonderste thema is helemaal omgesmeten. De melodieuze feelgood folk die Bowerbirds op Hymns For A Dark Horse overigens al ruim een jaar geleden in de States gereleased – quasi achteloos uit hun ongetwijfeld naar patchouli riekende mouw schudden, is van dusdanig ontwapenend-mooie vocalen voorzien dat onze hele over de jaren heen zorgvuldig bijeenverzonnen esthetica er als een zielig kaartenhuis bij te pletter fladdert. Hymns For A Dark Horse getuigt namelijk van een absoluut eigen geluid, dat zich ver weg houdt van alle ons bekende trends. De plaat staat bovendien vol van geniaal gecomponeerde übermelodieuze liedjes als My Oldest Memory die zelfs de meest cynische ziel een klein beetje zouden moeten kunnen opwarmen. Ook tekenend: als Moore in het met een zwaar ontstemde piano kampende Human Hands There is hate all around zingt, klinkt ie nog even ontspannen als Astrud Gilberto. Faut le faire! Verrassend goed plaatje dus. Maar laat dit verder vooral geen oproep zijn voor minder getalenteerde door Bowerbirds geïnspireerde bands om hun probeersels op te sturen. Wij zitten alweer onder onze koptelefoon naar Wolf Eyes te luisteren.