Sinds een paar jaar is het Hoge Noorden van Nederland een festival voor elektronische en experimentele muziek rijker: het eendaagse evenement Hybrid Festival in Groningen. Dit jaar konden we onder meer uitkijken naar een première van Ellen Arkbro, Demdike Stare in een nachtclub en een (dans)performance van Bianca Scout.
Met Oost, VERA, Akerk en Grand Theatre als locaties weet Hybrid Festival alvast één troef te garanderen: alles is op loopafstand, in het gezellige centrum van Groningen. Wellicht is dat meteen ook een klein nadeel, want het traditionele uitgaanspubliek van een Groningse zaterdagavond vermengt zich moeiteloos met de mensen die op voorhand een notie hadden van wat het Hybrid-programma te bieden heeft. Hoeft geen bezwaar te zijn; de naam Hybrid Festival moet natuurlijk ook érgens voor staan. Al is net dat het aspect waar veruit de meeste groeimarge op zit.
(Stoelen)dans
Zelfs bij openingsact Ellen Arkbro vroeg op de avond heeft ongeveer 2/3 van het publiek het wel gezien na een bepaald aandeel van de set te hebben ervaren. Helemaal ongelijk kunnen we de vertrekkers niet geven, want Arkbro laat een gebrek aan dynamiek horen op het nochtans geweldig klinkende orgel van de Akerk. De set is naar verluidt nog een ‘work in progress’, waarbij flarden van fraaie geluidssyntheses voorbij komen, maar indommelen net zo goed een optie is. Arkbro heeft zich vaak bewezen als een geweldige artiest wanneer ze vooraf bedachte ideeën met gastmuzikanten live uitvoert. Deze solo-performance schiet evenwel tekort.
Nog minder standvastig is het publiek bij Mats Erlandsson, die nochtans een puike ambient-set aflevert in diezelfde Akerk. De lichtman kan er pas na een kwartier iets mee en dat is deels begrijpelijk: Erlandsson combineert extreem trage, rudimentaire ambient met subtiele, diep weggemixte hyperkinetische geluidsfragmenten. Het contrast tussen tempo’s is bij vlagen verbijsterend en als luisteraar kun je tijdens zijn set dieper en dieper wegzakken in de laagjes die hij live met veel finesse bewerkt en bijstuurt. Het is zonder meer een hoogtepunt van deze Hybrid-avond, ook al zijn er aan het eind nog maar een paar dozijn mensen aanwezig.
Aan de kaartverkoop zal dat niet liggen, want op andere locaties is het aardig druk. Zo ook in de bovenzaal annex dansvloer van het Grand Theatre. De performance van Bianca Scout – een combinatie van dans, vocalen, gitaar, elektronica en een spaarzame maar zeer doeltreffende lichtshow – is nog maar net bezig als alweer hele zwermen mensen de zaal verlaten en anderen hen weer (tijdelijk) vervangen. Hadden ze iets anders verwacht van dit festival? Gingen ze vooral af op de namen van twee organisatoren – VERA en Oost- of is dit een gevalletje van theorie versus praktijk? De hele avond lang lijkt het publiek gewoonweg niet voorbereid.
Het doet niets af aan de knappe performance van Scout, die soms wat doet denken aan een zachtaardige Dean Blunt. In een context van beperkte mogelijkheden om haar werk – het vorig jaar uitgekomen ‘Pattern Damage’ – live te brengen, is zo’n multidisciplinaire performance die regelmatig de vierde wand breekt en het publiek meermaals met meer vragen dan antwoorden opzadelt, een originele en memorabele manier om zulke muziek te presenteren. Meer van dat!
Glowsticks
Het blokkenschema van Hybrid Festival leest als een verhaal van compromissen, want voor je het weet, rol je het nachtprogramma alweer in. Hoeveel fijner – en meer on brand – zou het zijn als live-performances en DJ-sets of eerder dansbare dingen elkaar over de hele linie zouden afwisselen? De concentratie van eerder cerebrale/luistermuziek aan het begin van de avond zorgt voor harde keuzes onder het publiek dat niet meteen voor het nachtprogramma komt. Al voelen we net zo goed de pijn van de groep die had gehoopt op een fijn techno-avondje. In Oost is DJ Daddy Long Dick (uitstekende naam) in elk geval niet van plan om compromissen te sluiten. Ze levert een puike electro(clash)/acid-set af met soms gewaagde toetsen. Zo menen we op een bepaald moment een flard Tim Hecker te horen. De set is een goede opmaat voor Demdike Stare, die de grote zaal van Oost wél vol laat lopen, zij het vooral met volk dat een 4×4-setje verwacht. Zoiets krijgen we uiteraard niet van het Britse duo. Hun set is ontdaan van knappe visuals, maar bevat wel genoeg spannende en schijnbaar geïmproviseerde momenten om ietwat voor hun gestagneerde sound te compenseren.
Wat lui met glowsticks en iets te chique kledij heeft genoeg zin voor avontuur om diep in de nacht – het is inmiddels bijna twee uur – de kleine zaal van Oost te betreden voor de performance van Bela. Verrassend genoeg blijft de ruimte aardig vol ondanks een copieuze portie lawaai en geschreeuw. Bela’s liveshow zal nooit uitblinken in verfijndheid en bevat naast hun vocalen ook weinig live-elementen, maar het tijdstip en het feit dat zeker driekwart van het publiek dit niet kent en over zich heen laat komen, wijst wel de weg waarop Hybrid nog kan groeien: gaandeweg minder compromissen sluiten en het dansbare afwisselen met wat op het eerste gehoor ontoegankelijk is, ongeacht het tijdstip en de locatie. Aan de geboekte namen zal het zeker niet liggen, en dankzij met name Mats Erlandsson en Bianca Scout valt deze editie hoe dan ook geslaagd te noemen.