De klippen van een hype omzeilen. Het vraagt enige stuurmanskunst. De twee Australische jongens, Jono Ma en Gabriel Winterfield, van Jagwar Ma kunnen ervan meespreken. Op basis van een paar sterke singles kwamen ze in een maalstroom van, mogelijk, opgeklopte euforie terecht. Benieuwd dan ook of ze overeind blijven met hun volledige plaat. Een album dat deze globetrotters met hulp van de in Berlijn residerende elektronicaproducer Ewan Pearson en Warpaint-drumster Stella Mozgawa deels opnamen in een klein dorpje onder de schaduw van Parijs. In die godverlaten plek hadden de jongens rustig de tijd om te werken aan hun muziek. Want de potpourri van stijlen die ze op hun debuut gebruiken heeft tijd nodig om te rijpen. Het eerste idee dat bij ons te binnen schoot was dat van een poppy opvolger van Merriweather Post Pavillion’ van Animal Collective. Maar dan wel een opvolger die ze maakten op dansbollen. Zo drijft vooruitgeschoven single The Throw op een heerlijke dansbare beat. Four lijkt dan weer iets dat recht uit de koker van Kieran Four Tet Hebden had kunnen komen. Dat is het dus niet. Maar ze spreken dus ook andere muzikale klankpaletten aan. Come Save Me had gemaakt kunnen zijn door de Beach Boys anno 2013. Als ze geen ruzie zouden hebben natuurlijk. Niet alleen jubel en lof voor dit album echter. Let Her Go is een verwaarloosbaar niemendalletje. Naar het einde van het album zakt het soms ook iets te ver in. Backwards Berlin is een beetje een slome afsluiter. Het feestje eindigt een beetje op een anticlimax. Dus of ze de licht euforische hype overleven? En die referenties met Madchester die we al her en der hoorden vernoemen? Eerlijk gezegd hoorden wij die niet echt. Kan weer aan ons liggen.