Nummers die Ben Lukas Boysen tussen 2003 en 2011 niet kwijt kon (of wilde) op zijn albums als Hecq – en dat zijn er ondertussen zeven (waarvan zes op Hymen) – worden nu netjes samengebracht op Horror Vacui, een compilatie van onuitgegeven nummers waarmee het label hem in de bloemetjes wil zetten. Omdat ook het allereerste nummer dat de Duitser opnam in 2001 in het geheel werd opgenomen, viert Horror Vacui dus het eerste decennium van Hecq als producer. In die tijdspanne verkende hij elektronische muziek in de vier windrichtingen, van abstract tot melodieus en weer terug. Van IDM over (dark) ambient tot glitch. Enkele studio-experimenten en zes exclusieve remixen (van onder andere Roel Funcken (Funckarma), Si Begg en Christoph Berg (Field Rotation)) vervolledigen het feest. Een leuk alternatief voor de gebruikelijke best of en in de verste verte geen enkel overschotje te bespeuren.
Fransman Régis Baillet verdiende zijn sporen eerst met Ab Ovo vooraleer solo verder te gaan als Diaphane, waarvan in 2010 zijn debuut,Samdhya, verscheen op Ant-Zen. Daarop liet hij een door melancholische soundscapes en subtiele ritmes gedomineerde evenwichtsoefening horen. Een interval van drie jaren zorgt nu voor een aanzienlijke koerswijziging, in de eerste plaats op ritmisch vlak. De invloeden van drum n bass en dubstep zijn, naast non-lineaire IDM beats, erg bepalend geworden voor het eindgeluid. Illustratief voor die nieuwe richting is Fracture dat bij momenten de beats hard laat kletteren en de bassen venijnig laat grommen. Door piano vormgegeven ambient intermezzos zorgen naar het midden toe voor ademruimte, maar ook die kunnen niet helemaal verhullen dat Lifeforms binnen zijn genre te anoniem is en blijft. Anno 2013 laat ons dit helaas onverschillig.
Ademruimte en rust worden ons nauwelijks gegund op Transgression van Control, het eenmansproject van Thomas Garrison uit Santa Cruz. Die beweegt zich in de meer sinistere hoek waar power electronics, dark ambient, noise en death industrial in het donker tegen elkaar op botsen. In tegenstelling tot vele van zijn collegas gaat Garrision niet alleen maar voor het effect. Noise omwille van de noise wordt vermeden. Hetzelfde geldt voor de agressie. Control werkt namelijk op contrast, klanktextuur, sfeer en spanning. Zijn stem zit bovendien midden in de mix zodat ze opgaat in het geheel, de gebruikelijke perversiteiten als thema blijven achterwege en enige vorm van muzikaliteit is geen taboe. Allemaal pluspunten waardoor Control zich weet te onderscheiden in een niche waar gratuit effectbejag meer de regel dan de uitzondering is.