Alan Purves is een Schot die al sinds 1975 in Nederland woont, en als percussionist/drummer onder meer in Morzelpronk, Palinckx en Sail/Joia speelde.
Altijd op het raakvlak van jazz en rock, met een flinke dosis experiment erin. Van jongs af aan was hij gek van drummen, maar wegens geldgebrek gebruikte hij van alles dat daar juist niet voor bedoeld was. En dat doet-ie nog steeds, met het op de cdhoes vermelde lijst valt een recensie te vullen. Maar denk aan pannen, plastic fluitjes, wijnflessen, beschuitdozen en zelfgemaakte instrumenten als brim bram tubes en dada bells. Purves is ook vaak de grappenmaker die bij concerten raar en raak uit de hoek komt met iets bijzonders of vreemds. Op zijn tweede soloplaat is het uiteraard een en al ritme, maar dan op bijzonder smaakvolle manier, vaak tegen de ambient aan. Dus geen drukdoenerij en moeilijke roffels, maar uitgekiende, relaxte en ietwat absurde soundtracks.
Haast zen, al zou je dat niet direct afleiden van de idiote tekeningetjes van Rodney Beddall. Prachtig album, echt een onverwachte aanrader.