Bij het zien van groepsnaam en albumtitel hadden we al zo’n vermoeden wat we hier voorgeschoteld kregen. Cd’tje de lader in, en de elektronica komt ons toegewaaid. We wandelen een vreemdkleurig droomland in, dat soms wat lijkt op het elfenwereldje waar bijvoorbeeld Japanners als Kazumasa Hashimoto of heksen als Cocorosie soms ook in vertoeven. Niet toevallig dat het hier ook weer om Japanners gaat, want die kunnen als geen andere met kleine knutselgeluiden aan de slag. Zie ook Shugo Tokumaru. Alleen klinkt het hier allemaal iets minder lieflijk en een pak chaotischer. Structuren worden razendsnel opgebouwd en weer afgebroken, zodat het lijkt alsof je naar één grote collage van tientallen korte riedeltjes zit te luisteren, die in elkaar overlopen. We horen het allemaal wel graag, maar ‘Harmonious Bec’ kent iets te weinig rustpunten, iets wat in dit soort muziek van belang is. Zo kort en snel achter elkaar gemonteerd lijkt het alsof we slechts de eerste dertig seconden van elk nummer te horen krijgen, waarna we weer gedwongen worden om het nummer verder te luisteren. Soms kleurt het geheel iets duisterder en krijgt het iets van de gejaagdheid van bijvoorbeeld Arovane. Een boeiend en licht fascinerend samenraapsel van geluiden – eclectisch heet zoiets dan – maar de lijm ontbreekt nog.