Water Borders zijn het buitenbeentje in een door buitenbeentjes bevolkte wereld. Terwijl hun Tri Angle-vriendjes hard hun best doen ergens een link met de popmuziek te vinden, zoekt Water Borders heil in de platenkast van (swat). Zonder dat hij het weet, heeft dit duo uit San Francisco zijn platen van Coil en Throbbing Gristle weggegrist. Na uren luisteren en doorploeteren van dit oude geluid, richtten zij hun blik op de moderne dansritmes van jouw dubstep- en junglehelden, afgespeeld op 33 toeren, doorspekt met een hint tribale ritmes en hiphop beats.
Opvallender is de extreem laag gepitchte stem die de hoogdagen van een ooit inspirerend gothic lied herbeleeft. Het is even wennen en afgestoten worden. Want ‘Harbored Mantras’ begint als een mengelmoes van geluiden waar het moeilijk houvast te vinden is. Terwijl in de achtergrond een razende wildernis je aandacht vraagt, zit oppervlakkig iemand in je benen om aandacht te krassen. Maar de doorzetter wint en veegt de term witchhouse van tafel. Als gebroken kruimels dendert het op de grond. Kriskras door elkaar, overmeesterd door het wobbly geluid van Water Borders, de beangstigende sfeer, het donkere gelaat en de nabijdrijvende verdrinkingsdood. Wat kort samengevat wilt zeggen: uitdagende aanrader.