De mannen van The Green Pajamas en labelbaas Tom Dyer zijn in feeststemming, al is het bij Dyer heel wat explicieter dan bij Jeff Kelly en zijn kompanen. The Green Pajamas uit Seattle zijn de laatste jaren bezig met een heus offensief. Onvindbare platen worden opnieuw uitgebracht, terwijl de groep ook op regelmatige basis nieuw werk laat verschijnen. ‘Happy Halloween!’ is een heruitgave van de tweede cassette die ze ooit maakten, uitgebreid met heel wat onuitgegeven vroeg materiaal. Debuteren deden ze met de cassette ‘Summer Of Lust’, waarna ‘Happy Halloween!’ volgde. De cassette bevatte acht liedjes die werden opgenomen in de kelder van drummer Karl Wilhelm, op het ogenblik dat Jeff Kelly (zang, gitaar) en Joe Ross (zang, bas) net een casio en een cello hadden aangeschaft. Het meest uptempo liedje, dat het latere geluid van The Green Pajamas inluidt, opent de plaat. Daarna gaat het tempo omlaag ten faveure van psychedelisch getinte liedjes die soms wat weg hebben van singersong en veel, heel veel The Beatles. De oorspronkelijke cassette werd ietwat van ruis ontdaan en heet ‘Happy Halloween!’ omdat ernaar werd gestreefd tegen die datum klaar te zijn met de opnames. Voor het overige staan er een tiental nummers op waarvan er een deel nooit eerder verscheen en een deel in een andere versie op één van de vele platen van deze groep verscheen. En daar zitten pareltjes tussen, met het meest exquise nummer ‘Nearly Winter’ als kers op de taart. Cello en casio hebben de heren nog niet echt onder de knie, maar de inzet, de naïeve speelwijze en het ongedwongen experimenteren maken dit meer dan goed. Waar de plaat van The Green Monkeys een beetje bij toeval naar Halloween werd vernoemd, bevat de plaat van Dyer alleen maar kerstliedjes. De meeste liedjes voorziet Dyer zelf van tekst en muziek. Hier en daar krijgt hij de hulp van een paar Green Monkeys, die ook wel te vinden waren voor het spelen van de kerstliedjes die Dyer op zeer onregelmatige basis neerpende. Dertig jaar heeft het hem gekost om voldoende liedjes te sprokkelen voor dit album, waarop, tot ieders verrassing waarschijnlijk, geen enkele cover prijkt. De verzameling gaat van recent naar oud, met vooral veel recenter werk (tussen 2009 en 2013) en slechts een paar hele oudjes die echter net zo goed in de lijn liggen van de rock’n’roll die Dyer al dertig jaar op zijn label uitbrengt. Hier en daar is het duidelijk Kerstmis, al is bijvoorbeeld ‘No Lou This Xmas’ gewoon een oerdegelijke rocker. En dat is zo met het gros van de liedjes. Haal de kerstman weg en dit is gewoon een leuke plaat. Nu is het een feestdagplaat met hier en daar een koortje dat over Kerstmis kweelt.