Happily Ever Jaded

Een mens zou zweren dat The Tubs ergens uit een verloren gewaand gebied in een vergeten woestijn komen. Niets van. De band komt gewoon uit Gent, maar heeft een grote voorliefde voor alles wat maar een beetje zweemt naar Americana, met daarbij een grote voorkeur voor Neil Young. Al beperkt het stel daar zich niet toe. Ze trokken uitgebreid langs de Amerikaanse Westkust met hun vorige album ‘Rag’ (Oddie/Burger Records) en inhaleerden onderweg dermate grote hoeveelheden Jonathan Richman, Yo La Tengo, Television, Gram Parsons, The Eagles en de Velvet Underground-popliedjes dat het niet anders kon dan dat het zijn sporen na liet in de twaalf nieuwe liedjes. En als ze niet naar bovenstaande bands luisterden, wel, hun nummers doen vermoeden van wel. Wapens, dood, moord, nervositeit (het mooie en tegelijk garagepunky ‘Nervous Man’) en ongedurigheid bij mensen die ze tegen kwamen vormen de tekstuele basis. Dat houdt The Tubs niet tegen om in harmonieuze koortjes te zingen of plots een saxofoon toe te laten (‘Silly Girl’). Het vijftal is gepokt en gemazeld in de lo-fi garagerock en singersong, maar verkoos voor ‘Happily Ever Jaded’ alles toch net een beetje meer te polijsten dan voorheen. Het doet de nummers in elk geval deugd. En te gelikt klinkt het al helemaal niet, al kunnen we ons niet van de idee ontdoen dat vooral de Amerikaanse markt hiermee gebaat zal zijn. Al is dat ook een grote prestatie natuurlijk, als bescheiden Gentse band.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
TheTubs_HappilyEverJaded
geplaatst:
di 9 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!