Scheur Lakker in twee en je krijgt Arad en Eomac. Eomac trad het voorbije jaar al vaker in het zoeklicht terwijl Arad het pas in 2015 aandurft solo te debuteren. En dit ten huize van het op scherp staande Electric Deluxe. Een debuut in stijl. Net als Lakker, serveert ook Arad de combinatie van experimenteel venijn bovenop dansvloerritmes. Ruw geschetst althans. Opener ‘Basswave’ tjirpt langsheen rollende bassen die zich later als prominente vloerstompers ontpoppen. Chaos regeert op gescratchte ‘Fourty Four’ met enkel zijn ritme als houvast. Op de achterkant pronkt het marsritme op ‘Gedup Awa Dat’ en werpt Arad zich met ‘NCS’ naar het IDM-verleden. De digitale liefhebbers krijgen als bonus het bleep-rijke ‘Grand Job’ en ‘Tapper’ waarmee Arad ongetwijfeld meteen in al zijn kaarten heeft laten kijken. Of net niet en weet hij de diverse trip langsheen (Britse) elektronische genres nog lang vol te houden. Bingoblaadje dus. Het enige voorspelbare aan de vijfdelige verzamelreeks van Stroboscopic Artefacts is dat labelbaas Lucy het laatste deel zal opluisteren met een track. De andere namen blijven wilde gissingen en een vaag staren naar je half doorstreept bingoblaadje. Met deel vier kan je Chevel, Dadub, Jonas Kopp en Eomac van het blaadje schrappen. Het stevige ‘Shibu’ van Jonas Kopp is puur hi-hats-gestyleerd dansvloermateriaal. Dadub schuilt als vanouds in de diepste techno-uithoeken en bekogelt je op ‘Force Continuum Abuse’ met ingenieuze tegen elkaar opbotsende en uitgerokken dubverweven ritmes, die halverwege na een miniscule (en later terugkerende) ambient-interlude openbarsten tegen de zeurderige achtergrond van schrapend metaal. Er was ook niets minder verwacht van het duo. Op de B-kant, speelt Eomac met verdoezeld rave-gejubel, strak en nimmer ontplooiende spanning, denkbeeldige beats in een motorisch haperend ritme terwijl het crescendo opbouwt, neerstuikt en opslorpt. Chevel is de percussionist van dienst op de hypnotiserende afsluiter ‘Alicia’ tjokvol mediterende en groove-rijke drumpatronen overspannen met flinterdunne resonerende aluminiumplaten. Met ‘Chapter Four’ heeft Stroboscopic Artefacts zichzelf nieuwe uiterste limieten gesteld waar zij vanaf nu eeuwig naar moeten blijven streven. Het kan niets minder meer.