Simpeler noch toepasselijker had Eric Chenaux zijn vierde soloalbum niet kunnen kunnen noemen. Guitar & Voice is precies dat wat dat de titel beweert dat het is, namelijk gitaar en stem. Een minimum aan overdubs, geen gastmuzikanten, enkel en alleen de Canadese singersongwriter die met behulp van wat effectpedalen zijn psychedelische drone jazz ten gehore brengt. Herziening van de vooroorlogse jazz, het geluid van sfeervolle clubs in de Roaring Twenties. Maar dit wel met een dreigende onderdrone, eigenwijs verwarrend. Een meer dreigende en interessantere variatie op de Norah Joness die de hitlijsten overspoelen met replicas van vervlogen tijden. Bij vlagen weet de Canadees hier ook werkelijk mee te raken, zoals in Amazing Backgrounds of Dull Lights (White or Grey). Over de hele plaat echter biedt het concept gitaar en zang te weinig variatie om los te komen van de achtergrond. De lijzige zang van Chenaux gaat dan vervelen en zijn experimentele gitaarspel verliest aan spanning. Daarnaast lijken een aantal van de nummers Sliabh Aughty, Genitalia Domestique meer vingeroefeningen dan iets anders, wat de samenhang in het geheel niet bevordert. Spijtig, vooral ook omdat de geslaagde momenten er indirect ook onder lijden omdat de aandacht er ernstig door verwatert, iets wat echt niet noodzakelijk is met alleen zang en gitaar.