De titel van de laatste cd van David Byrne, ยGrown Backwardsย, is tekenend voor de positie van Byrne in de huidige popmuziek. De tijd dat uitgekeken werd naar iedere nieuwe schijf van de vroegere Talking Heads-voorman, zoveel verduidelijkt ยGrown Backwardsย, ligt nu echt in het verleden.
Is ยGrown Backwardsย echt zo erg? Ja. Byrne vergaloppeert zich op alle fronten. Het eerste nummer, ยGlass, Concrete & Stoneย begint veelbelovend. Met dien verstande dat melodie en instrumentatie aan Laurie Anderson doen denken. Zodra Byrne begint te zingen, verdwijnt Anderson uit beeld. Het tweede nummer, ยThe Man Who Loved Beerย is een niemendalletje, dat allerminst weet te overtuigen. En zo gaat het door en door en door.
Uitschieters bevat deze cd eigenlijk niet, althans niet in positieve zin. In negatieve zin zijn er zelfs twee nummers die met elkaar wedijveren qua artistieke wansmaak: Bizets ยAu Pond Du Temple Saintย, -in het Frans- samen gezongen met Rufus Wainwright, en Verdiยs ยUn Di Felice, Etereaย, -in het Italiaans!- en opnieuw een duet, ditmaal met Jon Vercesi.
Wat Byrne in hemelsnaam bezield heeft om zich te werpen op klassieke arias is een raadsel. Zijn stem kan dit absoluut niet aan. Vals, lelijk, afschuwelijk. Verder komt hij niet.
Nee, Byrne heeft prachtige platen gemaakt en zijn rol in de recente geschiedenis van de popmuziek is hiermee niet teniet gedaan. Maar als dit het niveau is dat hij heeft bereikt, laat hem dan in godsnaam stoppen. Voor het geld hoeft hij het vast niet meer te doen. Door te stoppen doet hij iedereen een groot plezier. Heus.
