Lonely Drifter Karen, de groep rond Tanja Frinta, Marc Melia Sobrevias en Girgio Fausto Menossi, cabaret noemen, is nog geeneens zo overdreven. Al van bij The World Is Crazy wordt er een sfeer opgeroepen die doet denken aan de idyllische jaren 1950, toen de Tweede Wereldoorlog gedaan was, en de Koude nog niet helemaal was begonnen. De spiegelpaleizen zaten toen vol. Denk ook aan de sfeer die een film als ‘Amelie Poulain’ uitstraalt. Dat cabarateske sfeertje trekken we niet bij elk nummer (The Angels Sigh is net iets te veel van het goede), maar over het algemeen is het net de theatrale aanpak die Lonely Drifter Karen onderscheidt van andere bands. Denk aan de lieflijke variant van The Dresden Dolls, Tori Amos en An Pierlé.