Een dik jaar geleden was ons al toegefluisterd dat er in Gent op een Bom gebroed werd. Wel, de Bom in kwestie zit al een poosje in de cd-speler en we zullen het u maar meteen meegeven: Gabriel Rios (ยฐPuerto Rico, nu al acht jaar Gent) heeft ย samen met Jo Bogaert (Technotronic, Robert Wyatt) ย een heel goed popalbum gemaakt. Over de radio klinkt dit als doodgewone organische latin: aanstekelijk maar niet per sรฉ onmisbaar. Pas onder de hoofdtelefoon begint het te dagen: hier is op virtuoze wijze geknutseld met materiaal dat op zich al uniek is. Rios is duidelijk een natuurtalent en Bogaert heeft het inzicht gehad om daar voorzichtig iets mรฉรฉr mee te doen. Gitaartjes, zenuwzieke synthbassen, cumbiaharmonicaยs en andesfluiten: het is allemaal in riante doch stevig verknipte porties aanwezig. De song blijft de basis, maar daaronder bruisen en knetteren Bogaerts ritmen dat het een aard heeft. Meestal is het keihard dansen geblazen op dit plaatje, maar nooit verdwijnt de snik uit Riosย stem: acht jaar Belgiรซ laat sporen na, als je uit Puerto Rico komt. De trage nummers hebben nog net dat iรฉtsje meer. ยLet it Goย, bijvoorbeeld: goede raad voor zij die vastroesten verwarren met dapper volhouden, op een bedrieglijk licht en duivels sexy ritme. En ยSanteraย – op de traanklieren werkend parlando, koortjes en zachte bliepjes – mag dan mierzoet klinken: de latijnse nachtclubdanseres die wij in het diepst van onze gedachten zijn, smelt hierbij.
Het electro-element had explicieter gemogen en met รฉchte blazers was het nog mooier geweest, maar niemand vraagt รณns ooit wat, natuurlijk. En toch blijven we antwoorden: uitstekende plaat.
