Frisse stem, die van Buke. Licht ontregeld nummer ook, het ยHoudini Crushย waarmee deze ยGeneral Domeย opent. Een plaat vol dadendrang, van een inmiddels op breed doorbreken staand duo uit Brooklyn. Valt natuurlijk ook wel mee, als je door Lou Reed getipt wordt. Hun ยmoeilijke tweedeย springt, duikt, vliegt, valt, staat op en gaat weer door als een debuutplaat ย dat is het meest opvallende aan de snedige rock-met-zelfgemaakte-instrumenten (de buke, een verbouwde zessnarige ukelele en de gase, een hybride bariton bas/gitaar). Dat DIY-gehalte nemen ze trouwens ernstig: niet alleen maken ze zelf instrumenten, ook hun hoeswerk tekenden ze zelf, in dit geval na een bezoek aan een Sol LeWitt-tentoonstelling. Over indie festival-vriendelijke muziek doen ze verder niet moeilijk: vergelijkingen met Pixies, Sonic Youth en Battles waren niet van de lucht bij de release. Dat lijken me nog even te hooggegrepen referenties, en zelf refereren ze liever naar pakweg Shellac, maar hoe dan ook: hun punky alt-rock klinkt allerminst roestvrij, met Arone Dyers veelzijdige stem (als een hormonale Tori Amos, met voorzichtige hints richting Liz Fraser, Kate Bush en PJ Harvey) en Aron Sanchezย viriele snarenwerk als dragende elementen. Genoemd openingsnummer, maar ook het titelnummer, ยHard Timesย en ยTwisting The Lasso Of Truthย lijken daarvan de meest geslaagde voorbeelden. Inventief gitaarwerk laat zich ook beter verteren dan al te ambitieus vocaal werk: ยSplit Like A Lip, No Blood On The Beardย ambieert een academische titel in tegendraadse zanglijnen, maar verslikt zich in slimmigheden, en ยCyclopeanย verhult zijn middelmatigheid in onnodige vocale pitching. Verder toch best een geslaagde oplawaai, deze plaat, naturel en energiek als ze is.
