Van sommige cds verwacht je veel, alleen al door de mensen die er aan meewerken. Neem Clear Frame. De eerste naam is die van Lol Coxhill, sopraansaxofonist die ik hoog heb. De tweede is van Charles Hayward, de drummer van het vroegere This Heat ook niet de minste. Dan Hugh Hopper, basgitarist bij het vroegere Soft Machine. Verder: Orphy Robinson, een aardige vibrafonist, ware het niet dat ik geen liefhebber ben van de vibrafoon. En een gastrol voor Robert Wyatt, niet als zanger, maar op cornet.
Voorwaar geen slechte bezetting. Tot je het plaatje opzet. Wat een vervelende, weinig vitale, tussen fusion en jazz liggende muziek. Alle muzikanten heb ik beter en meer geïnspireerd gehoord. Natuurlijk bevat het ook enkele aardige momenten, maar die zijn verre in de minderheid en rechtvaardigen voor mij niet deze release. Informatie over waar, wanneer, waarom bevat deze cd niet. Ik schat de opnamedatum in op begin jaren 1990. Het waar en met name het waarom zijn daarmee echter niet beantwoord.
Links laten liggen!
Veel beter is Free The Brainville Three van de groep Brainville 3. Achter deze naam verschuilen zich Hugh Hopper, gitarist/zanger Daevid Allen (eveneens ex-Soft Machine, maar vooral bekend van de vroegere Gong-formaties) en slagwerker Chris Cutler (ex-Henry Cow, ex-Art Bears, etc.). Het is niet echt de muziek waar ik erg warm voor loop, maar de muzikanten overtuigen mij in ieder geval van hun goede wil, inzet en creativiteit.
Free The Brainville Three is live opgenomen in Berlijn, Tel Aviv en Londen, slechts met twee microfoons, maar de kwaliteit van het geluid is opmerkelijk helder en zuiver. Af en toe krijgt de muziek op deze cd de allure van die van een powertrio, maar zelfs op de krachtigste en meest uitbundige momenten blijft het geheel uiterst transparant en is de bijdage van iedere muzikant duidelijk te volgen.
Minpunt vind ik Allens zang. Ik kan me voorstellen dat anderen er voor vallen, mij irriteert het na een tijdje. De beste songs op dit album zijn ook die stukken die Allens zang geheel of grotendeels ontberen, zoals de fraai uitwaaierende Basement Suite, en het korte Return To Basement, beide geschreven door Cutler en Hopper. Komische afsluiter is een vertolking van de oude Soft Machine-song Didditagin met de uiteindelijk op je lachspieren werkende tekst we did it again.