Veel commerciële en andere toegevingen moet men van Marc Richter niet verwachten. De Duitser levert met Fractal Hair Geometry als vanouds een nieuwe parel af. Ruw als schuurpapier evenwel en opnieuw -een woord dat we enkel bij platen als deze uit de kast halen- een stevige kuitenbijter. Waar Richter in het verleden vooral werkte met tapes en oude platenspelers betrekt hij voor zijn laatste platen meer en meer ook andere instrumenten en muzikanten. Zo horen we multi-instrumentalist Guido Möbius trompet spelen op het openingsnummer en schoven ook Jonna Karanka, Ulf Schütte en Renate Nikolaus bij. Fractal Hair Geometry is bij momenten echter moeilijk verteerbaar. Richter stapelt namelijk de dikke geluidenslagen bovenop elkaar met vaak een bezwerend resultaat als uitkomst (het ultieme M.B. Memorial Building) en laat geen seconde stilte toe. Net die dichte geluidscollages zorgen voor een heel intense en vaak ook mystieke sfeer. Hoe overvol nummers als Orange Record (Philip Glass op 78 toeren), Leigh Bowery (getroebleerde posttechno voor doorwinterde fans van Alva Noto) of de sterk naar Alan Silva geurende Play Eggchess 3 ook zijn, ze bewijzen vooral en opnieuw zijn superieure talent. Richter bouwt ondertussen ook met verve en veel koppigheid zijn eigen Dekorderlabel (zie GC#82) uit. De nieuwste aanwinst daarop heet Daniel Padden, een vooraanstaand lid van Volcano The Bear notabene. Die bracht eerder al plaatwerk uit op obscure labels als United Diaries, Textile en Beta-Lacham. Op Pause For The Jet brengt de man zijn vele fascinaties samen. Een amalgaam van instrumenten die hij over de hele wereld verzamelde (mondorgels uit Thailand, maar evengoed instrumentarium uit Bulgarije, Bali en Laos) koppelt hij aan Britse folk. Het geheel is een kluwen van geluiden, vaak wat verward, maar misschien vooral heel eerlijk.