Driemaal vroege lente-oogst bij Morr. Het Berlijnse label specialiseerde zich ooit in fijnzinnige elektronica, maar zwalkt inmiddels behoorlijk, zowel wat genres als kwaliteit betreft. Its A Musical probeert de lente versneld onze kant op te trekken, met vrolijke, poppy uptempo liedjes vol leuke pianootjes, synthesizers en schattige samenzang. In het kinderlijke, fel roze universum van Its A Musical is iedereen student, draagt iedereen een grote hoornen bril en is iedereen lief voor elkaar. Volgens de bio op de website van Morr organiseert het duo jongen op drums, meisje op keyboard, beiden zingen zelfs special rock camps for young teenage girls. Het kan dan ook niet anders: For Years And Years is de ultieme indiepopplaat. Verrukkelijk voor als je gewoon even blij wilt doen, waanzinnig vervelend op alle andere momenten. U bent gewaarschuwd. Fenster tapt deels uit hetzelfde vaatje, maar mengt het resultaat met field recordings, onvoorspelbare composities en een flinke hoeveelheid jaren-1980-melancholie. Op diverse websites worden ze al de Amerikaanse The xx genoemd, maar het simpele feit dat een deel van de band Berlijns is, geeft al aan hoe serieus die vergelijking genomen moet worden. Wij zetten zelf Fenster liever ergens tussen The Shins, Grizzly Bear en The Smiths en vermoeden dat dit fraaie plaatje nog wel wat vaker zal klinken in onze huiskamer. We hadden, ten slotte, graag hetzelfde gezegd over het gelijknamige debuut van Orcas, het samenwerkingsverband van droompopzanger Benoit Pioulard en componist Rafael Anton Irisarri. Op het eerste gehoor is het prachtig wat het duo maakt: ergens in het grijze gebied tussen ambient en liedjes, duidelijk geïnspireerd op Mark Hollis en de nadagen van diens Talk Talk, soms dicht in de buurt van Low op hun experimenteelst. Helaas pakt het resultaat net verkeerd uit, juist doordat ze niet durven te kiezen tussen ambient of liedjes. Heel wat nummers beginnen met een prachtig klankenpakket, waar dan Pioulards zang hard ingemixt wordt met een wat vlakke, saaie melodie. Te weinig uitgewerkt voor ambient, te weinig melodie voor liedjes, kortom. Zo worden we telkens weer gegrepen door deze plaat, om dan na een paar nummers weer teleurgesteld af te haken. Misschien een aardige pars pro toto voor de catalogus van Morr?