Het gaat snel voor Bon Iver. Toch als we het over zijn groeiende bekendheid hebben. Toen we deze plaat in onze bus kregen, was de man nog onbekend in onze contreien. Op het moment dat we deze review schreven, was hij het middelpunt van een kleine hype in indieland. Het verhaal is ondertussen wel genoegzaam bekend. Omdat hij even alles wilde ontvluchten, sloot Justin Vernon, de man achter Bon Iver, zich drie winterse maanden op in de jachthut van zijn vader in de onmetelijke wouden in het noorden van Wisconsin. Daar zocht hij na een moeilijke relatiebreuk rust en isolement. Gewapend met voldoende voedsel voor drie maanden en opnameapparatuur trok hij zich terug. Hij was van plan om wat muzikale ideeën uit te werken. Hij schreef de moeilijke tijd van zich af. Jaren van opgekropte emoties kwamen in grote gulpen uit hem gestroomd. Het resultaat is een album gedetermineerd door de spaarzame middelen waarover hij beschikte: een gitaar, een spaarzame drum en zijn snijdende falsetstem. Hier en daar maakte hij overdubs van zijn stem, waardoor het soms lijkt alsof hij een heel koor ter beschikking had in die kleine hut. Toen hij terug in de bewoonde wereld kwam, wilde hij zijn muziek delen met zijn omgeving. Veel verwachtingen waren er niet. Aanvankelijk bracht hij zijn plaat uit op vijfhonderd exemplaren. Al snel werd die echter opgepikt door Jagjaguwar. En terecht, want ‘For Emma, Forever Ago’ ontroert van begin tot einde. Negen nummers lang. Onovertroffen schoonheid op een winterse plaat die ons door de lente hielp en nog lang een prominente plaats in onze platenkast zal innemen.