Deze band begon in de jaren 1980 als funpunkband, weliswaar met de nodige dosis maatschappijkritiek zoals het een goeie punkband betaamt, maar groeide doorheen hun laatste platen naar een art-punk-collectief. Sedert de jaren 2000 incorporeerden ze meer en meer elektronische elementen in hun geluid en ook elementen uit krautrock kwamen binnensijpelen. Het zijn tenslotte Duitsers nietwaar. Deze plaat bestaat vooral uit elektronische herwerkingen van recentere nummers, een paar nieuwe nummers, en een plaat waarop ook voor de eerste keer het Engels wordt gebezigd. Door vooral elektronische instrumentale nummers op de plaat te droppen weerleggen ze de kritiek die ze soms kregen dat de muziek vooral als vehikel diende voor de maatschappijkritiek van zanger Schorsch Kamerun. Die is nog niet volledig verdwenen - gelukkig maar denken wij dan - zoals een song als ‘If I Were A Sneaker’ bewijst. Daar trekt de band van leer tegen de Europese immigratiepolitiek, een onderwerp die brandend actueel is momenteel. Of ‘The Investor’ waar we ook wat wave invloeden horen langskomen. Dat ze ook wel in zijn voor een geintje bewijst niet alleen hun vroegere bandnaam die â hou u vast – Die Deutschen Nazikartoffeln was, maar ook nummers als ‘Der Floetist’ die drums a la Jaki Liebezeit laat walsen met elektronische spielerei en samples van een hippie die de fluit beroert. Het siert hen dat ze een dikke middelvinger opsteken naar verwachtingen en de geijkte structuren van wat ‘rock’ of ‘punk’ zou moeten zijn. Ze zien zichzelf liever als een kunstzinnig collectief, maar toch glijdt de plaat toch wat van ons af en zal hier zeker niet lang blijven hangen.